οξυγονοκόλληση

Είδος αυτογενούς συγκόλλησης, που πραγματοποιείται με τη βοήθεια οξυακετυλενικής φλόγας. Η φλόγα αυτή παρέχεται από καμινευτήρα αυλό και οφείλει την ονομασία της στο γεγονός ότι η θερμότητα που χρειάζεται παρέχεται με καύση ακετυλένιου σε ατμόσφαιρα οξυγόνου, στην έξοδο του καμινευτήρα αυλού (μπιστολέτο). Χρησιμοποιείται στις μηχανικές κατασκευές (συγκολλήσεις κομματιών συνενώσεις σιδηρών σκελετών κλπ.), στη λεβητοποιία, για τη συνένωση των ελασμάτων και σωλήνων κλπ. Το οξυγόνο και το ακετυλένιο περιέχονται χωριστά σε δύο χαλύβδινες φιάλες. Τα κομμάτια που πρόκειται να συγκολληθούν λοξοτομούνται και έπειτα μεταφέρονται το ένα κοντά στο άλλο. Ανάμεσα στα άκρα τους υπάρχει κάποιο κενό, που αρχικά θερμαίνεται και μετά γεμίζεται με μέταλλο λιωμένο από την οξυακετυλενική φλόγα του καμινευτήρα αυλού. Το λιωμένο αυτό μέταλλο είναι της ίδιας σύνθεσης με το μέταλλο των κομματιών που πρόκειται να συνενωθούν. Η θερμοκρασία της οξυακετυλινικής φλόγας του καμινευτήρα αυλού ξεπερνά τους 3.000⁰C, στο δε άκρο της η ατμόσφαιρα είναι αναγωγική (C₂H₂ + Ο₂ = 2CO + Η₂). Για να αποφύγουμε την οξείδωση του μέταλλου, το άκρο της φλόγας αυτής πρέπει να βρίσκεται σχεδόν σε επαφή με το σημείο συγκόλλησης. Το μειονέκτημα της ο. είναι η πολύ σημαντική παραμόρφωση των μεταλλικών μερών που γειτονεύουν με το σημείο συγκόλησης (διαστολή). Για την αντιμετώπιση του μειονεκτήματος αυτού προτιμάται μάλλον η ηλεκτροσυγκόλληση. Ένας εργάτης πραγματοποιεί οξυγονοκόλληση στους Δίδυμους Πύργους της Μαλαισίας, το υψηλότερο κτιριο του κόσμου.

* * *

η [οξυγονοκολλώ]

συγκόλληση μεταλλικών τμημάτων με τη χρήση οξυακετυλινικής φλόγας.